Lia-Art, het origineel van artlia

Welkom  |  Seminars & Ontmoetingen  |  GALERIA  |  Actueel

De reis van al deze ontmoetingen begon met een naam. Toen ik de artlia-galerij noemde, wilde ik heel graag het Engelse woord 'kunst' erin verwerken en was ik ook op zoek naar een geschikte uitgang die voor of na 'kunst' kon komen. Tussen opties als artlix, artlie, artlas en artlia heb ik voor artlia gekozen. Beginnen met een 'a' en eindigen met een 'a' leek fonetisch passend en esthetisch paste het goed bij het logo. Na zorgvuldige afweging werd artlia geselecteerd. Er was echter een obstakel: het domein artlia.com was al in gebruik. Ondanks contact met de eigenaar van artlia.com toen ze artlia startte, was ze niet bereid het domein op te geven dat haar levenslange artistieke bezigheden bevatte.

Oorspronkelijk gevestigd in Duitsland, zijn we atlia begonnen met het domein artlia.de. In de loop van de tijd kende artlia een geleidelijke groei. Om ons bereik buiten Duitsland uit te breiden en artlia als internationale galerie te vestigen, werd het beveiligen van artlia.com essentieel. Daarom hebben we opnieuw contact opgenomen met de domeineigenaar. Op dat moment was artlia.de al aanzienlijk gegroeid onder de naam artlia en volwassen genoeg om de artistieke filosofie van Amalia Broecker-Jakob, de eigenaar van artlia.com, over te nemen en te implementeren. Als gevolg hiervan zijn twee artlias samengevoegd tot één, geïnspireerd door het tijdloze karakter van dezelfde naam. De artlia uit de 21e eeuw ontmoette zijn tegenhanger uit de 20e eeuw, het oorsprongsverhaal van artlia, en verrijkte hun vereniging met diepte en betekenis.

Hoewel artlia oorspronkelijk begon als een online galerie, stelde de ontmoeting met kunstenaar Amalia ons in staat haar verhaal en filosofie te integreren, waardoor een solide basis ontstond voor verdere groei en ontwikkeling.

Amalia Broecker Jakob van het Germaanse Instituut

Amalia Broecker Jakob werd in 1942 in Joegoslavië geboren en bracht het grootste deel van haar leven door in Zagreb. Tegenwoordig woont ze in Opicina en presenteert ze haar debuut solotentoonstelling. In Zagreb voltooide ze haar studie filologie en studeerde kunstgeschiedenis bij de professoren Gamulin en Prelog. Ze publiceerde gedichten. In haar schilderijen is een gewicht voelbaar dat voortkomt uit haar gevarieerde opleiding en haar verschillende activiteiten.

Er wordt voortdurend gewerkt aan het uitdrukken van wat belangrijk is en het correct weergeven ervan. Dit leidt ertoe dat ze kleine schilderijen schildert bestaande uit een paar karakters en dat ze de discussie uitbreidt naar acht schilderijencycli, die elk een thema behandelen: Appels, Tuin, Adriatische Zee, Dennen, Zagreb en de bergen van Zagreb, De weg naar het licht, mais, Markus. Het is gebaseerd op een lezing van de waarheid die al een picturale figuur (vorm) is - kleur, kleurvlek.

In tegenstelling tot muziek bestaat hun neo-divisionalisme niet uit één erkende figuur. De waarheid fungeert soms als een andere prikkel. Maar ze is echt onstabiel. Het kan uit je handen glippen. Daarom ontwikkelt Broecker-Jakob het cyclische discours richting symbolistische betekenissen. Ze doet dit met gratie en gematigdheid. Soms breidt ze de spiralen uit, de spiralen van vlekken, tot het punt dat ze verwijzen naar een kosmogonische visie. Elders geeft ze een bestaande kleur de taak een bepaalde gemoedstoestand weer te geven. De twee systemen interfereren met elkaar, en dat is de voornaamste reden voor de belangstelling. Broecker-Jakob is een schilder die met respect bestudeerd kan worden.

GIULIO MONTENERO DER KLEINE, TRIEST 1977

De symbolische "appel" op het schilderij van Lia Jakob

Het is geen schilderen als de kleur gedempt blijft. Hier bevindt zich het "beelddagboek" van Lia Jakob: aquarellen, tempera, olie - dit zijn percepties, wensen, hoop. Wat deze schilder onderscheidt van anderen die zich, net als zij, bezighouden met de vaak problematische expressie van hedendaagse kunst, is een fantasierijke houding die voortkomt uit een bron van voortdurende emotie.

De lijnen vormen de primaire structuur van de architectuur van het beeld, en de kleuren zijn de chromatische partituren die de geschilderde oppervlakken tot leven brengen. Kleuren kunnen drama verdoezelen of de waarheid onthullen.

Voor Lia Jakob zijn kleur en psychologie en hun weerspiegeling in het leven de wortels van een intiem gevoel dat de kunstenaar ertoe brengt in de kleur rood zijn eigen levensbron te herkennen: een bestaan ​​dat soms verfraaid wordt met goud en meer. De argwaan en dreiging van Schwarz wegen echter zwaar.

Jacobs "rood" is een individueel "aangeleerde" kleur en de kleur van bloed, leven, liefde, revoluties. Het is een motorisch element dat, als er iets gewelddadigs en energiek aan is, ook beslissingen, overwinningen en vreugden uitdrukt. Deze kleuren – rood en kostbaar goud en zwart, evenals de andere kleuren waar de schilder van houdt, namelijk het geel dat verlicht, het groen van de lente in de nog bruine velden, het blauw van een vrolijke folklore – combineren zeer unieke thema’s: de appel, de bomen. Een ‘appel’ die moet worden ‘gelezen’ in de situationele context van het schilderij; de boomarchetypen of idealen van protobomen die menselijke figuren belichamen; die ons wijzen op sociale situaties, aanpassingen of behoeften.

De absolute hoofdrolspeler in de schilderijen van Lia Jakob is echter altijd een appel. Te midden van de wirwar van zwarte takken die hem van alle kanten bedreigen, of vrij ronddraaien op het witte laken, streeft een prachtige rode appel, die hart en nest is, naar onbekende tederheid, bescherming en geborgenheid.

Een appel waar vreugde en pijn uitstralen: een appel die opengaat met liefde; die veel kleine gekleurde puntjes afscheidt, een soort confetti, of verdeeld is in gekleurde strepen; een appel, vaak betraand, waarvan de druppels een aureool vormen of zich in stroompjes aan de basis verzamelen; of uiteindelijk zelfs ziek en vertrapt in zijn vegetatieve volheid. Deze schilderijen, waarin de kunstenaar tijdelijk op de grond ligt, drukken de urgentie uit om er een directer contact mee te voelen.

Hij staat dicht bij de natuur door de kleuren met zijn handen te verdelen: de "borstelvingers" zetten dan uit en de kleurvlekken die van binnenuit groeien, zetten uit en vormen de contouren van de vrucht.

Hier roept de schilder met de ronddraaiende beweging van haar hand bijna een eigenaardigheid op, een gebaar van acceptatie, waardoor nieuwe ruimtelijke diepten ontstaan. Dit thema, zo lyrisch gestreeld met de stem van kleur, beleeft een ritmisch-muzikale ervaring die samensmelt en doordringt met de kunstenaar zelf: een thema waarmee Lia Jakob zich identificeert en waarmee ze leeft met een verlangen om gemeenschap te ervaren.

In een soort emotioneel-psychologisch dictaat verbindt de kunstenaar zich met de denkbeeldige navel van zijn liefde, van al zijn gevoelens; hij laat zich in het centrum van de vruchtbaarheid duwen, in een intieme en geheime ruimte die zijn hart tot de tempel van een harmonieuze kosmos maakt.

LUIGI DANELUTTI KLEIN GEÏLLUSTREERD TRIESTE 1979

Kleur en geluid werken samen in haar kunst

Als inleiding op haar werk las Lia Broecker-Jakob vervolgens enkele van haar gedichten in het Kroatisch en het Duits om door de interactie van kleur en geluid een dichtere interpretatie van haar beelden te bereiken. Sensaties uit hun oude en nieuwe huis aan de Rijn kwamen samen.

Het lijkt erop dat het de taak van deze kunstenaar is om zichzelf te bevrijden van de illusie van een kortstondig leven en het absolute wezen te portretteren dat leeft achter de verschijning die we zien. Het onderwerp is nog steeds herkenbaar in de representatieve vorm, maar als symbool is het al naar een hoger betekenisniveau verheven: dit is een draai naar binnen en naar buiten tegelijk.

De ontbinding van bekende ordes, de scheiding van wat verbindt, de onafhankelijkheid van de afzonderlijke delen, de dynamisering van het statische worden getoond in de variaties op het basismotief 'appels', die speels vanuit de vorm lijken te zijn ontwikkeld. Melancholische vervreemding en versleutelde angst voor de tijd, zoeken naar huis en onzekerheid kijken ons in gelijke mate aan.

Deze beelden creëren een ongewone fascinatie voor de kijker. De situaties zijn eigen geworden: folkloristische elementen confronteren de spaarzaam vormgegeven landschapservaringen in één beeld en dwingen deze tot een eenheid.

Naast deze legende is er de opvatting dat de primaire neiging van kleur moet zijn om zoveel mogelijk expressie te dienen. Alle tinten verschijnen zonder vooringenomenheid, hun expressieve waarden staan ​​open voor interpretatie. Je kunt zien dat de kleurkeuze hier niet gebaseerd is op een wetenschappelijke theorie, maar op observatie en sensatie tegelijk.

De charme-ervaringen van de schilder laten complementaire kleuren zoals rood en groen een rol spelen en hebben zo een dubbel sterk effect, zelfs in symbolische termen. De variaties van de appel, het motief van stilistische permutatie, eeuwige verandering en de verschillende milieu-inbedding weerspiegelen vreugde, pijn, liefde, vruchtbaarheid en herinnering. De serie van de "Bora", de scherpe neerwaartse beweging van de Adriatische Zee, maakt indruk met zijn uitgebreide abstractie, omdat wind niet kan worden geschilderd, maar de gevolgen ervan wel kunnen worden vastgelegd.

Zij staan ​​centraal en ze beschrijft de uiteenlopende invloeden van haar leven. Haar persoonlijke ‘daklozen in het thuisland’ toont de kunstenaar op zoek naar een nieuwe manier van leven tot aan de Midden-Rijn.

Zij zijn de poging tot een symbiose, een samenleven van heterogene elementen, zoals die in elke mens sluimeren, of ze nu erkend worden of niet.

In het 6e deel, ‘Mijn stad is vanavond een geweldige herinnering’, worden jeugd- en jeugdherinneringen vastgelegd en artistiek uitgevoerd.

In zijn geheel gezien is dit het verenigde werk van een schilder die in haar krachtige creatieve vreugde nieuwe vormen van symbolisch ontwerp vindt en zichzelf niet alleen als kunstenaar, maar ook als mens aan de kijker weet voor te stellen.

LEOPOLD ENZGRABER, RHEIN-ZEITUNG, 1980

Ik voel mijn aanwezigheid door de geheime betekenis van een beeld

Zijn

In één enkele dichtregel, willekeurig gekozen uit honderden geschreven gedachten, worden levensmomenten en definities weerspiegeld die niet alleen het artistieke uitgangspunt van de persoonlijkheid bepalen. Ze omvatten veeleer grote delen van het dagelijks bestaan, en Amalija Broecker-Jakob beschrijft dit bestaan ​​in beelden en woorden omdat het niet exclusief het hare is. Het raakt ons allemaal, ook al moeten sommige eigenaardigheden in het leven van de kunstenaar uiteraard andere accenten leggen die, wanneer ze tot beelden worden gevormd, aanvankelijk ongebruikelijk lijken. Als je een beetje pathos niet schuwt, zou de basissituatie heel treffend kunnen worden omschreven als "ontworteling", waaraan Lia Broecker-Jakob haar reflecties over het leven en de kunst, over de mens en het milieu of over de esthetische ervaring in het algemeen ontleent. . Omdat de meest constante constante in hun leven waarschijnlijk de geografische en topografische verandering is, een rusteloos rondzwerven van land naar land, van de ene onbekende plek naar de andere, gedwongen door de omstandigheden. Hoe kan dit geen effect hebben op een gevoelig bewustzijn, zelfs onbewust? In de geleidelijke veranderingen van de gekozen vormen, maar ook van de inhoud van de beelden, is iedere trilling, hoe gering ook, van de steeds onveiliger wordende grond te zien. In deze constellatie wordt het Joegoslavische thuisland een kalm, betrouwbaar centrum en gekoppeld aan overeenkomstige gevoelens van verlangen, zonder echter de zo gebruikelijke sentimentele beeldmetaforen te tonen voor wier esthetische overweldigende kracht veel kunstenaars zonder weerstand bezwijken. Lia's werken zijn van veel complexere aard, hoewel met het oog op de verhuizing van Joegoslavië naar Italië of Duitsland, de 'ontworteling', haar zeker een relatief eenvoudig perspectief zou worden geboden van grove nieuwsgierigheid naar de ander, het vermoedelijke maar onbekende. Tegenwoordig ontstaan ​​in de kunstwereld zeer snel beslissingen van zeer uiteenlopende kanten, waardoor het vaak aanzienlijke inspanningen vergt om uit de beperkingen van het ‘imago’ te komen. Op een gegeven moment ontdekte Lia de met traditie beladen en symbolische vorm van de appel als esthetisch symbool, als de belichaming van vrouwelijke en mannelijke principes en hun verband: een vruchtbaar onderzoek naar de mogelijkheden die deze bevatte begon in de ware zin van het woord.

De tentoonstelling van vorig jaar bij haar collega-kunstenaar Otto Schliwinski in Essen schetste echter verrassend genoeg een heel ander beeld van Lia als kunstenaar. Geen spoor van vaste metafoor; De voortdurend waargenomen processen in het land dat nu zijn 'thuis' is geworden, corresponderen met de voortdurende zoektocht naar de adequate formele expressie - het eeuwenoude basisprobleem voor de kunstenaar. Het is het ‘gevoel’ uit de titelregel dat de onverwachte intrinsieke waarde van veel alledaagse voorwerpen en hun schilderkunstige structuren verwelkomt. Deze worden echter niet willekeurig gebruikt, maar beschrijven eerder heel precies psychologische reacties op de bezorgdheid van de kunstenaar over wat ons dagelijks beweegt en bedreigt in onze wereld van vandaag. Tegelijkertijd worden de respectieve kleuren in de afbeelding met uiterste gevoeligheid geselecteerd en gecoördineerd, en zelfs zonder diepgaande kennis van de kleurentheorieën die sinds de oudheid zijn veranderd, kan de beoogde stemming (deze term, die in onze kunst behoorlijk in diskrediet is gebracht) in ons land), moet aan de onbevooroordeelde kijker worden meegedeeld dat ze een emotioneel ongecompliceerd effect op hem heeft. Het vakmanschap dat ‘van dichtbij’ zichtbaar is, krijgt betekenis als een even belangrijk onderdeel van overtuigingskracht: het is bewust ontleend aan bekende patronen van textielhandwerk, en gebruikt deze in het echte leven zelfs als een druksjabloon of grafisch model dat wordt getraceerd . Het gevaar is groot dat je vervalt in een nostalgisch gekleurd traditioneel schilderij met zulke altijd herkenbare vormelementen, die niets anders overbrengen dan de oneindige droefheid van iets dat onverbiddelijk verloren gaat. Tegenwoordig is iedereen zich bewust van de soms betreurenswaardige resultaten die mogelijk werden gemaakt door de gewetenloze exploitatie van een volkskunst; het Joegoslavische voorbeeld van de zogenaamde ‘naïeve kunst’ en de commerciële exploitatie ervan in andere landen kunnen de omvang van dit gevaar illustreren.

Lia blokkeert dergelijke tendensen, die uiteindelijk leiden tot een genivelleerd esthetisch consumentisme, met haar archetypisch effectieve beeldtaal van eieren en appels, netten en ladders, deuren en tralies, grassen en bomen, schelpen en draden, maar ook: ongedierte en plastic ringen op drankblikjes. Al deze dingen combineren individuele gevoelens uit het eigen sociale welzijn met overkoepelende tijdelijke verschijnselen die over het algemeen mensen en het milieu beïnvloeden. Vernietiging van de gebruikelijke sfeer, verlies van menselijke warmte, concretisering van de omgeving, angst voor oorlog en angst voor de onvrede van de mens zijn terug te zien in het bijzondere gebruik van deze objecten. Eentonigheid en gebrek aan vrijheid materialiseren zich in zwart-wit, terwijl agressie en angst naar voren komen in sterke, emotioneel geladen kleuren. Op deze manier kan de stemming van een hele natie worden gevisualiseerd en kunnen buitenlandse ogen de zaken ongetwijfeld duidelijker zien. Maar ze zien er altijd poëtisch uit, en kunnen in hun meest gewelddadige rood-blauwcombinaties de wildheid van een Joegoslavisch karstlandschap weerspiegelen, evenals de ondoorgrondelijk sudderende politiek-sociale emoties in het huidige gastland, Duitsland.

Lia weigert consequent haar toevlucht te nemen tot vrijblijvende lyriek of tegemoet te komen aan het nog steeds wijdverbreide gevoel in dit land voor de ‘exotische charme’ van bepaalde beelddetails. Het ‘gevoel van het heden’ slaagt met een rijk, sensueel en emotioneel hoog ontwikkeld instrument van artistieke mogelijkheden, dat zichzelf communiceert zonder ongecontroleerd te worden. "Op zoek naar de deur" - deze titel beschrijft ook de situatie van de kunstenaar en haar levensbepalende trouw aan de utopie in de meest uitgebreide zin.

Dergelijke utopische in- en uitgangen zal Lia waarschijnlijk alleen in haar thuisland ontdekken.

Ingo Bartsch

DRAAD EN KANT ALS SCHILDERMOTIEVEN

Het Bauinstitut toont unieke afbeeldingen van LIA Jakob Broecker, die in Zagreb beter bekend staat als expert in Duitse studies, nadat hij acht jaar als actief pedagogisch werker had gewerkt. Ze studeerde schilderkunst in Essen bij de schilder Otto Schliwinski. Haar pogingen om de wetten van de schilderkunst te doorbreken, te experimenteren met het printen van kant als sjabloon, en om op haar eigen specifieke manier unieke graphics te creëren, distantiëren haar van amateurisme (waarmee we eerder een genre dan een status bedoelen).

LIA Jakob Broecker groeide op in Županja, en draden, kant en borduurwerk maakten al op jonge leeftijd deel uit van haar dagelijks leven. Zoals voor veel schilders werd haar kindertijd op het platteland een onuitputtelijke inspiratiebron. Dit folkloristische detail van haar biografie kreeg nieuwe en nog sterkere dimensies toen ze naar het buitenland ging (ze woont en werkt tegenwoordig in Rome).

Je hoofdactiviteit in deze printcyclus is draad. De draden die ze al sinds haar kindertijd tegenkwam en die, in de hardwerkende handen van vrouwen, veranderden in prachtig borduurwerk en kant, in verhalen. De draden in de graphics van LIA Jakob Broecker hangen als vrije abstracte patronen of zijn verweven tot verwijzingen naar ervaringen en gevoelens. Prints van origineel Slavonisch kant worden een nieuwe getransformeerde schoonheid op vellen papier of zijde, tevreden met zichzelf, of ze passen in een deel van het landschap. Terwijl sommige afbeeldingen, met hun kleurenspel van donkere tot zeer subtiele lichte tinten, eenvoudigweg aantrekkelijk en decoratief zijn en bepaalde stemmingen symboliseren, lijken sommige afbeeldingen, met hun complexere compositie (en de introductie van figuratieve elementen), verfijnde prestaties. Ze bevatten de poëzie van een zeer verfijnde schilder. Wij geloven dat de verdere creativiteit van deze schilder dit pad zal volgen.

BRANKA HLEVNJAK, OKO, 1982

VLUCHT MELODIEN

Gebaseerd op een subtiel weefsel dat bijna doet denken aan de schering van een stof, ontwikkelt de verhalende kant van Lia Broecker-Jakob (geboren in Joegoslavië en verliefd op Rome) zich via delicate poëtische modulaties, gevoelig voor de figuur van de dingen en percepties ontdekt met zorg. Wat volgt is een chromatische structuur die aandacht besteedt aan de balans tussen toon en gemotiveerd risico (de suggestie van de rode tinten), waardoor het verhaal wordt georiënteerd op fantasie en metafoor (zie de nadruk op de symbolische waarde van de appel), ‘zodat de evocatieve kracht ontstaat", die de afzonderlijke fasen begeleidt, oplost in vluchtige visuele melodieën.

VITO APULEO (il Messaggero, januari 1985)

RICCARDO RIJM VOOR LIA

Er is een vreemde en ongewone (maar niet te veel: dromen en nachtmerries zijn universeel) analogie tussen de schilderijen van Lia Broecker en die van Füssli. In de vlekken, de kleurversmeltingen, de krabbels van zijn creaties nestelen figuren en kleine dierfiguren, kleine in het zwart geklede dames, dwergen en grote of kleine bekende monsters, nooit iets ertussenin - samen met het constante symbool van de appel, origineel en filosofisch verleidelijk. Rijpe en roze appel als de wang van een meisje of droog en grijs als de as van een inmiddels ijskoud vuur. De appel kan in vier delen worden verdeeld (kabbalistisch en perfect getal dat de opeenvolging van de seizoenen uitdrukt) of verenigd worden in een enkele sfeer, sensueel en oneindig. Een appel als een nooit doorgesneden navelstreng uit de kindertijd van Drohpia (in dit geval in het Oosten), die voortleeft in de herinnering aan de geuren van boeren en het geduldige vrouwenwerk, aan lange, zeer koude dagen gekenmerkt door de doordringende geur van thuis bewaard fruit . Een schilderij om te lezen, dat van Lia, als een echt intiem dagboek, waarin nauwkeurig feiten, gebeurtenissen en woorden worden genoteerd: het wrede pad van herinneringen kronkelt kronkelend en schijnbaar ontoegankelijk tussen de geesten van mensen, enz.) en verdwijnt voor altijd in een soort processie , de veiling (vooral voor jezelf) van alles wat nu achter ons ligt, verleden maar altijd aanwezig.

ROM-versie, 1985

DE WERELD IS EEN APPEL

De appel is de geur van een volledig geïnternaliseerde vrouwelijkheid, het symbool van hoop en een stad, Rome. Het is een kleine, perfecte kern voor alle communicatie, waarin oude emoties, nieuwe wonderen en speelse curiosa zijn opgesloten in de ronde taal van genegenheid, vissend tussen de niveaus van het geheugen en ongebruikelijk verbonden, soms droomachtige beelden uit het hart naar voren brengend. van het haar van een tovenaar. De soms wanhopige, soms heldere en serene zoektocht is die van harmonie, een geheel waarin je kunt re-integreren of waarin je je kunt opsluiten, om zo te behoren tot de mooiste kanten van het immanentistische denken, zoals dat geschreven staat. De schilderijen van Lia Broecker zijn geschilderd in olieverf op handgeschept papier en gaan vergezeld van een prachtige catalogus van genummerde exemplaren, volledig door de schilder op ambachtelijke wijze vervaardigd, en van een reeks teksten. De appel is hieraan onderhevig: een "structuur die voortdurend in beweging is, vaak gecombineerd met zeer uitgebreide kant, in een obsessieve herinnering aan de Slavische traditie." De draad vertegenwoordigt met zijn talrijke, moeilijke en ingewikkelde banen een contrapunt voor de naakte en primitieve levendigheid van de vrucht, waarin de vrouw sporen van een identiteit ziet.

ISABELLA DONFRANCESCO

(De boekinformant, 1985)

AMALIA BROECKER-JAKOB

Haar schilderkunst lijkt voort te komen uit een doordacht en rigoureus programma, uitgevoerd met essentiële middelen en strakke ritmes, waaruit toch de stemmen van het hart voortkomen. De duidelijke ontwarring van de expressieve tekens (voornamelijk lichte filigrane kettingen, reeksen van kleine verbonden ringen, flexibele draden en linten, schetsen zoals bloemblaadjes of confetti, enz.), de grotendeels gecontroleerde uitbreiding van kleurwaarden en de algemene geometrie van de verbindingen , veroordelen allemaal de poging om een ​​constante harmonie van denken te bereiken, wat ook de regel is van het instinct of het levensgevoel.

Maar de zoektocht naar harmonie, die de neiging heeft vast te zitten in de muzikaliteit van de modules en in de volharding van sommige thema’s, wordt gerealiseerd door subtiele en complexe variaties, met een wijsheid die voortdurend aan zichzelf lijkt te twijfelen en die experimenteel haar eigen wijsheid ontwikkelt. , zelfs het meest geheim van het hart. Daarom is de beheersing van emoties veel meer schijnbaar dan reëel: het werkt zolang de emotionele spanning uitbreekt en de draden van het intellect scheurt.

En de figuratie, het teken en de kleur komen beetje bij beetje voort uit de figuratieve reflectie, en vervolgens, zij het door de zorg voor een programmatische normativiteit, het beeld uit de grenzen van de achtergronden; Ze handelen, bemoeien zich en leven vrij aan de oppervlakte in een open en suggestieve denkbeeldige dimensie vol symbolische betekenissen. De onsymbolische variaties in de intieme en vruchtbare context van de kunstenaar en zijn kosmos. Het beeld wordt een voorwendsel en de vastheid van het onderwerp of onderwerp is een stimulans voor analyse.

Van de symbolische referenties is ongetwijfeld de appel de meest fascinerende: geheel of gehalveerd, sterk of geplet, alleen of onder andere, de appel is altijd het teken van een gemoedstoestand, die soms naturalistische tonen van levendige transparantie en hoge lyriek bereikt voor de semantische effectiviteit en vanwege zijn talrijke ‘Ik ben een appel’, alsof hij niet alleen wilde wijzen op zijn fantasierijke veelzijdigheid of zijn waarden, die ook begiftigd zijn met een buitengewone poëtische inslag – hij schreef over zichzelf: ‘Ik ben een vrouw’ , bijbels-mythische connotaties. Het is geen toeval dat de kunstenaar – affectief en creatief, maar ook haar bewuste deelname aan het leven, haar lot als vrouw – de werkelijke zin van het leven vertegenwoordigt.

MARIO D'ONOFRIO, Rome, 1985

NIEUWE TIROLER ZEITUNG - 13/ Cultuur

Woorden en beelden overwinnen grenzen

DE ERVARING Italië als creatieve impuls, geïmplementeerd in woord en beeld: dat was de overeenkomst tussen twee ontmoetingen op maandag, die het Italiaans Cultureel Instituut organiseerde in de universiteit en in de Raiffeisenzaal op het marktplein.

Door JUTTA HÖPFEL

Voor Amalia Broecker-Jakob, een Duitse geleerde uit Zagreb die in Rome woont en op verschillende manieren is geïnspireerd en opgeleid in Italië en Duitsland, was het vertrek uit haar Kroatische thuisland ook een vertrek van haar eigen persoonlijkheid, die haar artistieke en literaire vitaliteit. Net zoals Duitsland hun intellect trainde, trainde Italië hun zintuigen. Het resultaat zijn gedichten die een suggestieve rijkdom aan beelden onthullen en schilderijen vol verhalende inspiratie. Een selectie van deze beelden hangt nu in de tentoonstellingsruimte van de Faculteit der Geesteswetenschappen. Universiteit-Prof. dr. Zoran Konstantinovic, hoofd van het Instituut voor Vergelijkende Literatuurwetenschap, kon beroemdheden uit de publieke, consulaire en culturele sector, evenals vele geïnteresseerde studenten, verwelkomen op de opening op maandag.

De gemengde technieken van Amalia Broecker zijn voor de kijker op het eerste gezicht niet duidelijk; ze onthullen hun geheimen pas na liefdevolle contemplatie. Het zijn beelden die veel autobiografie onthullen. Mogelijk heeft de kunstenaar een voorkeur voor fijne kant meegebracht uit haar thuisland Zagreb, dat, samen met andere filigrane webben, een typisch vrouwelijk kunstenaarschap vertegenwoordigt. Ook het schilderoppervlak speelt een rol: zijde komt in deze composities af en toe of herhaaldelijk voor, alsof het een signaal is van handgeschept handgeschept papier, zoals dat vandaag de dag nog steeds wordt gemaakt in de oude Cartiera Amatruda in Amalfi, het materiaal waarop de kunstenaar gebruikt inktpen, aquarellen of soms olie. Als fragmenten van gedachten en herinneringen die voorbij vliegen, komen uit de subtiele, rustige tinten grafische tekens en symbolen tevoorschijn: rozetten van Romeinse basilieken, kapitelen van oude zuilen, koepels, stenen, oude muren, kantelen van middeleeuwse castelli – keer op keer omgeven door sluiers en transparante stoffen, poëtische beelden Opgestaan ​​uit dromen en weer tot dromen gemaakt, vol herinneringen en verlangens. Kom met ons mee op de Via Appia antica, lijken ze te zeggen, laat je meevoeren uit het stille stof van de tijd naar een wereld van fantasie, naar het tussenliggende rijk van dromen, waar heden en verleden in elkaar overvloeien...

LIA BROECKER-JAKOB

• Geboren in 1942 in Županja (Joegoslavië).
• 1968 studeerde Duits en kunstgeschiedenis in Zagreb, Frankfurt am Main, Neurenberg en Dresden.
• 1969-1975 onderwijsactiviteit in Zagreb.
• 1972 Uitgave van werkboeken voor Duitse lessen.
• Van 1975 tot 1985 woonde ze in Belgrado, Triëst, Boppard am Rhein, Rome en München.
• In 1979 begon ze schilderkunst te studeren.
• Publicatie van de dichtbundel "Htjedoh jabuku rascrvenit".
• 1979 Prijs voor de afbeelding “Boppard in Duitsland” tijdens de Rijnlandse Bankenwedstrijd, opname in de muurkalender.
• 1984 Publicatie van de dichtbundel “Poesie” in het Duits en Italiaans.
• Woont en werkt momenteel in Rome en München.

TENTOONSTELLINGEN

• 1977 Goethe Instituut, Triëst.
• 1978 Palazzo Costanzi, Triest.
• 1979 Biblioteca Germanica, Milaan, met de Galleria Carini, Milaan.
• 1980 Kasteelgalerij Rheinfels.
• 1981 Galerie “Atelier”, Essen.
• 1982 "Prozori" Gallery, Zagreb, Gradevinski Instituut, Zagreb, Municipio Velletri.
• 1985 Galleria "Tempo d'oro", Rome, Galleria "Leonardo da Vinci", Rome, Universiteit van Innsbruck met de tentoonstelling "Beeld en poëtisch denken".

Solo-exposities

• 1977 Goethe Instituut, Triëst.
• 1978 Palazzo Costanzi, Triest.
• 1979 Biblioteca Germanica en Carini Gallery, Milaan.
• 1982 Galerie Prozori, Zagreb, en Bauinstitut, Zagreb.
• 1984 Stadhuis van Veletri.
• 1985 Golden Time Gallery, Rom, Galerie Leonardo da Vinci, Rom.
• 1988 Goethe Instituut, München.
• 1989 Galeria Maatois, München, Galima Hanfitaengel, München, Galerie "Kwaliteit van het leven", München.
• 1990 Gallizia Art Nouveau, tentoonstelling en literair evenement getiteld "Signora terra".
• 1996 Gallena Veliki kraj, Županja.
• 2000 Mandala-tentoonstelling, Skale Kirc-laboratorium, Dragan Sekulić.
• 2002 Tentoonstelling in de kunstgalerie, Pula, tentoonstelling Intuïtief tekenen, Pula, in de kunstgalerie.
• 2004 tentoonstelling in de forumkamer van de Diana Gallery, gewijd aan haar dorp Kavran.
• 2005 gebedscyclus "Laten we bidden met de engelen", gebeden op handgeschept papier.
• 2008 Tentoonstelling "Gold Files", schilderijen, wandtapijten en borduurwerk van Posavina Gallery Veliki kraj Zupanja.
• 2010 Tentoonstelling "Gouden Draad", Tapijttentoonstelling, Galerie Veliki Kraj Zupanja.
• 2011 Tentoonstelling over de Malediven in de Indische Oceaan, Malilive Gallery Kamenite priče Valle.
• 2012 Tentoonstelling van monotype (grafische) prenten, ararai, Posavina-borduurwerk en artistieke boeken met handgeschept papier, Italiaanse gemeente Rovinj, met de titel "Op het kanten kussen van mijn grootmoeder slapen de meesters".
• Studiereizen naar Noord-Amerika, bezoeken aan de Hepi-indianen, China, Engeland, Spanje, parelmijnbouw in een kunstenaarskolonie op Mallorca en Marokko.
• Sinds 1975 woont en werkt ze als kunstenaar in Duitsland en Italië. Ze woont en werkt momenteel in de studio in haar geboortedorp Kavran, 52208 Krnica.

Al het goede is kostbaar

Ik begroet je met de kleur diepblauw, de kleur van stilte en meditatie, met het symbool van de witte olifant, die kracht en wijsheid belichaamt, en mijn foto van het dak in Zuid-India waar ik yoga beoefende. Dit is allemaal goed en waardevol voor mij, net als de cijfers 4 en 1, die mij stabiliteit en begeleiding bieden. Als u zich aangesproken en aangetrokken voelt, ga dan verder met browsen.

Ik ben een reiziger en een kruiser tussen werelden en culturen

Ik ben in 1942 in Kroatië geboren en ben opgegroeid en gevormd in de wereld. In Zagreb voltooide ik mijn studie Duits bij Prof. Zmegac, in Essen voltooide ik mijn privéstudie schilderkunst en in Würzburg voltooide ik mijn studie creatieve media aan het Instituut voor Integratieve Gestalttherapie volgens Fritz Pearls en Martin Buber.

Ik woon al meer dan dertig jaar in Europa en gedurende deze tijd heb ik monotypische schilderijen, aquarellen en tekeningen tentoongesteld in veertig individuele en collectieve tentoonstellingen. Naast het schilderen schreef ik gedichten, die ik met de hand op kunstpapier schreef en ze aanvulde met mijn eigen illustraties. Ik kocht het papier eerst in Amalfi of China, maar later heb ik het papier zelf gemaakt.

Handgeschreven en geïllustreerde boeken (unieke items):

Gepubliceerde boeken:

• "Ik wilde een appel rood maken"
• "Als de ziel naar huis terugkeert"
• “Kavranska kronika” tweetalig
• "Naar het licht"
• "14 jaar in India."

Kunsttherapie en creatief, vrij schilderen

De belangrijkste nadruk van kunsttherapie ligt op schilderen met gesloten ogen en met de linkerhand. Het is een wonder dat het schilderen van ‘mooie’ afbeeldingen gaandeweg verandert in een schilderij dat de schilder een basis geeft van waaruit hij zichzelf kan leren kennen. ‘Ken uzelf’, het beroemde gezegde, is het hoofdthema van de kunsttherapie; Door te schilderen leren we onze binnen- en buitenwereld kennen en creëren we contact met onszelf.

De werking van de onbewuste beelden heeft iets noodlottigs. Misschien – wie weet? – deze eeuwige beelden zijn wat het lot wordt genoemd.

Traditioneel en innovatief borduurwerk

Toen ik vier jaar oud was, gaf mijn moeder mij naald en draad en liet mij kennismaken met de kunst van het traditionele borduren. Deze vrouwelijke kunst werd door bijna alle vrouwen met grote ijver beoefend, vooral in de armoedeomstandigheden van de naoorlogse periode. Al heel vroeg ontwikkelde ik een voorkeur voor materiaal, zachte en kleurrijke borduursels en een sensualiteit voor kunst die zijn oorsprong vindt in de materie groeide onder mijn vingertoppen. Op de schilderschool heb ik gekozen voor monotype, een creatieve techniek waarbij de materialen (stof, kant, garen) grof gedrukt worden en vervolgens in kleur verwerkt worden. Ik heb jaren met deze techniek gespeeld en in deze tijd mijn eigen stijl ontwikkeld.

Hobby's uit de toegepaste kunst

Wat onder de ijverige vingers tevoorschijn kwam, leek altijd een beetje op wat je in de toegepaste kunst ziet: keramiek, poppen van papier-maché, uitgebreide borduurwerken, kunstvoorwerpen, beschilderde en vervreemde handgereedschappen, kalligrafieschriften, geweven en geborduurde wandtapijten en beschilderde stenen.